"დამალობანა"

ვდგავართ ასე პირისპირ მე და ჩემი გუ, ის გუ, კისერზე რომ ვეკიდებოდი, ტალღებში ცურვას რომ მასწავლიდა, სანაპიროზე თოლიებს რომ ვაფრთხობდით [...] წითელი მანქანით სოხუმში რომ გვასეირნებდა. [...] მის სახის კანს "უზღვო" ქალაქის სიმშრალე დასტყობია. დრო მოერია. დრომ თავისი ქნა. დრომ და ჩვენმა ამბავმა. მაგნოლიების და თოლიების მონატრებამ, სამშობლოში უსამშობლოოდ ცხოვრებამ. (გვ. 4-5).

[...] თვალსწინ სულ წითელი მანქანა მიდგას, რომლის საბარგულშიც მე, მიშო და დედა ვიმალებით. [...] მიქრის წითელი მანქანა და მივყავართ, საჭესთან გუ ზის, ახალგაზრდა, ზღვისპირა ქალაქის ნამზეურით სახეზე (გვ.10).

მგონი, სოხუმის გამო ტიროდნენ. არ მესმის, ქალაქი როგორ უნდა დაეცეს (გვ.13). ზოგჯერ ღამით ღმერთს ვთხოვ, რომ ისევ იმ დროში დაგვაბრუნოს, სადაც დედა იღიმის, ჩვენს პატარა ქალაქში, სოხუმთან ახლოს. [...] მახსენდება ჩვენი ეზო, მაგნოლიებით სავსე. [...] მზე, ზღვის სუნი (გვ.16). ერთხელ სანაპიროზე თურქული ყავაც კი გამასინჯა. ჩვენს ქალაქში ცხელ ქვიშაზე ხარშავდნენ ყავას (გვ. 22). ერთხელ სანაპიროზე კისერზე შეისვა მიშო, ხელი ჩამკიდა და თოლიებს ვაფრთხობდით (გვ. 30). შორიდან სროლის ხმა მესმის, ზოგჯერ წყდება და მერე უცებ მთელი სისწრაფით მოაყრის: _ დადადადადადახ, ბაბაბაბაბახ... შიგადაშიგ ვიღაცის ყვირილი, მანქანის ძრავას ღმუილი, მერე ისევ სიჩუმე და ძაღლის ყეფა და, ძალიან თუ დაძაბავ სმენას, ზღვის ხმასაც გაიგონებ, ტალღების ხმას. არასდროს ვყოფილვარ სხვაგან, სოხუმს თუ არ ჩავთვლით (გვ. 31).   

მე მას (ტრავმას _ ც.კ.) ვხედავ საკუთარ ანარეკლში, ვხედავ შავი ზღვის, მაგნოლიის, თოლიების, სვანეთის უღელტეხილის, გერმანული სკოლის, საბნის ქვეშ მწოლიარე დედის, მონატრებული გუს, უსახლკაროდ დარჩენის და ნაადრევად დაბერების ტრავმას საკუთარ მწვანე თვალებში (გვ. 43). უცებ ზღვა და მაგნოლიები გამახსენდა. არ ვიცი, რატომ. რაც გავიზარდე, კიდევ უფრო ხშირად მახსენდება ის ჩემი შავი ზღვა [...] ჩემს ზღვას სხვა ფერი და სხვა სუნი აქვს, მშობლიური და ვერ ვიპოვე ამ ზღვებში (ესპანეთისა და იტალიისაში _ ც.კ.)  ეს განცდა, სახლის განცდა. ვერსად ვიპოვე ეს განცდა, მთელი 13 წელია (გვ. 51).